“MIJN MOEDER WIL JE SPREKEN, WANT ZE WIL JE BEDANKEN OMDAT MIJN LEVEN HELEMAAL VERANDERD IS.”
Confuus is een droom die werkelijkheid aan het worden is. Deze droom is ontstaan door een combinatie van de passie van Griët Bos voor bakken en de leegstand in de buurt (Confuciusplein in Amsterdam). Het is nog steeds haar wens om een taartenwinkel te openen op of in de buurt van het Confuciusplein.
“De naam Confuus is afgeleid van het Confuciusplein, een plein uit mijn buurt in Nieuw-West. Bij gebrek aan positieve plekken kreeg ik het idee om daar zelf iets te creëren dat verbindt”, vertelt Griët.
In de grote keuken waar de taarten bedacht, uitgeprobeerd en gemaakt worden, vertelt Griët haar verhaal. Aan de tafel waar ze net een gesprek met een nieuwe medewerkster had, we gezamenlijk lunchten met eigengemaakte soep en we een kopje thee dronken met de huismeester van het gebouw. “Een aantal jaren geleden werd over mijn man Matthijs en mij geprofeteerd dat we onze dromen met elkaar en andere mensen moesten gaan delen. We kwamen erachter dat we allebei houden van mensen ontvangen in ons huis en gastvrij-zijn en mensen die het moeilijk hebben of minder goed liggen een warme plek te bieden. Voor mij was ook belangrijk dat deze mensen een veilige werkplek zouden krijgen waar ze zich weer nuttig door zouden voelen. Confuus komt voort uit deze droom.
Ik had in die tijd nog een betaalde baan en kreeg van mijn werkgeefster de mogelijkheid om een aantal coaching gesprekken te volgen om meer commercieel te leren denken. Ik had haar namelijk gezegd dat ik zelf een dagbestedingsplek zou willen creëren. Verder volgde ik in 2014 de Kingdom Training School in Amsterdam, wat mij hielp voor mijn droom te gaan. Toen ben ik maar gewoon begonnen. En het is als vanzelf gaan lopen, ik mag sinds september 2015 deze volledig ingerichte keuken gebruiken en heb tot nu toe nog nooit huur hoeven betalen (het is een anti-kraak ruimte red.). Zelfs het afwasmiddel en de papieren doekjes werden voor ons betaald. Opeens komen er weer nieuwe klanten en nieuwe medewerkers bij. Soms vliegt het me aan, maar stap voor stap ga ik dan verder. Ik heb niet de tijd om veel aan werving te doen, maar ik heb tegen God gezegd: laat de mensen maar naar mij toe komen.”
De taarten van Confuus worden gemaakt door mensen ‘met een verhaal’. Zij kunnen om welke reden dan ook geen betaald werk doen. “Tegenwoordig werken er bij Confuus ruim tien werknemers, bijzondere mensen met ieder een eigen verhaal. Wanneer een nieuwe medewerker op gesprek komt, onderzoek ik of diegene veel begeleiding nodig heeft. Ik weeg dan af of ik dat kan bieden, of ik de tijd ervoor heb. Ik heb verschillende redenen om mensen een plek te bieden. Dat kan ook zijn om de taal te leren.
De medewerkers hebben allemaal een verschillende achtergrond. Ze zijn allemaal uit het proces van arbeid geraakt, om wat voor reden dan ook. Als ik iemand krijg met een vluchtelingenachtergrond die ook graag aan het werk wil, dan sta ik daar ook voor open. Ik probeer zonder oordeel mensen hier te laten werken en hen mijn vertrouwen te geven.
Soms hebben medewerkers moeite om op tijd te komen. Ik spreek hen daarop aan en probeer de tijd te vervroegen. Ik geef ruimte. Met bijna iedereen heb ik een unieke afspraak. De medewerkers willen niet gestigmatiseerd worden als mensen met een bepaalde kwetsbaarheid maar ik houd er wel van als het bespreekbaar is.”
Griët en Matthijs bezochten in mei 2015 samen het seminar met Ed Silvoso en in het voorjaar van 2016 volgden ze in Amsterdam Zuidoost de School of Transformation. “Het deed ons goed hoe Siebe en Volke Slagter naar ons keken en woorden gaven aan wat we deden. Het hielp me te verwoorden wat ik met Confuus aan transformatie wilde doen. We werden geïnspireerd door verhalen van anderen zoals Moses Alagbe die met zijn kerk in Amsterdam Zuidoost met de gezondheidscampagne bezig is of Ken Gott die vertelde hoe je breed kerk kunt zijn voor je buurt. Ik leerde proclamaties maken over Confuus wat ik elke ochtend uitsprak. Ik merkte dat dat echt kracht had. Doordat ik daarmee bezig ben, word ik weer gemotiveerd om te blijven volhouden. Het heeft me een stukje discipline geleerd.
Het seminar met Ed Silvoso op 12 mei van dit jaar, was een dag voordat ik een tweede locatie begon. De atmosfeer op die plek is niet echt leuk, er zijn vooral oudere mensen en er hangt een ‘spruitjesgeur’. Ik geloofde wel dat ik daar iets zou kunnen veranderen, maar dat voelde ik niet. Ik had er niet zo veel zin in, maar door een voorbeeld van Ed Silvoso veranderde dat. Hij vertelde dat in een fabriek tijdens de lunch een grote, witte stoel werd neergezet die voor Jezus was. Op een gegeven moment kwam iedereen uit die fabriek tot geloof. Nadat ik Ed gehoord had, kreeg ik er echt zin in en dacht ik: Ik ga er heen met Jezus. Ik vind het niet heel leuk, maar ik wil beschikbaar zijn, zodat God me kan gebruiken. Ik kreeg onlangs contact met een echte kok die daar wil gaan werken en de capaciteit heeft het zelf te gaan draaien.
Ik heb een paar medewerkers die christen zijn en een paar niet en ik probeer daar relaxed mee om te gaan. Ik bid weleens voor en met mensen en er wordt ook voor elkaar gebeden, we bidden voor de mensen waar de taarten bezorgd worden en doen ook regelmatig een gebedswandeling. Ik vind het fijn dat dat ook gewoon kan en dat zou ik ook graag hebben als ik ooit een winkel zou hebben. Ik probeer soms in een factuur een opmerking te maken waardoor klanten even proeven dat het niet zo maar taarten zijn. Ik maak de taarten niet altijd zelf en bezorg ze ook niet, dus zegen ik in het voortraject de mensen en taarten vaak al. En je merkt dat er zeker wat gebeurt, bijvoorbeeld een klant die later op de dag enthousiast terugkomt.
Wat ik oorspronkelijk voor ogen had, is een winkel waar mensen bij het binnenkomen merken dat de sfeer anders is. Alhoewel die winkel er nog niet is, hoor ik van klanten die hier in de keuken binnenstappen dat er hier een goede sfeer heerst. En ook mijn medewerkers zeggen dat. Deze week zei een van mijn medewerksters: Mijn moeder wil je spreken, want ze wil je bedanken omdat mijn leven helemaal veranderd is. Ik zit niet heel erg bovenop mijn medewerkers om hen aan het praten te krijgen, maar op den duur hoor je hun verhalen. Dat ze op een plek zijn waar ze geëerd en gewaardeerd worden is voor veel van hen al heel bijzonder. Maar ik zou graag willen dat wat ik doe ook effect zou hebben op de buurt en zelfs op de stad Amsterdam en dat ik met sleutelfiguren in aanraking ga komen die invloed ergens op hebben.
Komend jaar probeer ik er een gezondere onderneming van te maken die zichzelf kan bedruipen. We moeten namelijk huur gaan betalen en ik zou wat meer willen verdienen om meer mensen aan te kunnen nemen aan wie ik verantwoordelijkheden kan overdragen. Ik doe een minimaster sociaal ondernemer van de Rabobank om zelf ook verder te groeien. En soms denk ik: Wat haal ik me allemaal op de hals, maar ik zou het ook niet willen missen.
Vul uw gegevens hieronder in.
